Gisteren deed de A Head Full of Dreams tour van Coldplay de ArenA aan. De immens populaire band bezoekt tijdens deze tour zo’n twintig landen en kon ook in Nederland rekenen op lovende kritieken. Verbaasd was ik dan ook toen ik op 538 hoorde dat basgitarist Guy Berryman zelden herkend wordt en er daarom een sport van maakt om zich rond de concertlocatie juist in het openbaar te vertonen. Maar toen ik erover nadacht kwam ik zelf eigenlijk ook niet verder dan Chris Martin. Hij is voor mij het gezicht van de band. Is het verstandig om één gezicht te hebben? Ik vraag me af wat er met Coldplay gebeurt als Chris Martin bijvoorbeeld besluit solo te gaan.

We hebben het al regelmatig zien gebeuren, bandleden die solo gaan en een groot gat achterlaten. Denk aan Keane. Eén gezicht of meerdere woordvoerders? Deze vraag komen wij ook regelmatig tegen. Natuurlijk is het sterk als een organisatie een duidelijke leider heeft. Zeker in crisissituaties is een sterke woordvoerder essentieel. Maar wat mij betreft moet een organisatie meerdere publiekslievelingen hebben.

In deze informatiemaatschappij zijn bedrijven erop gefocust hun kennisleiderschap te claimen. En kennisleider word je niet alleen. Aristoteles zei het al: “The whole is greater than the sum of its parts.” Kortom kennisleider wordt je samen. Laat een ieder z’n sterkten zien, combineer ze en zet een ijzersterk merk neer. Zo ben je als organisatie niet afhankelijk van één gezicht en laat je zien de kracht van individuen te combineren.

Niet iedereen is natuurlijk van nature geneigd naar buiten te treden. Het is aan de communicatieafdeling om te zorgen dat een ieder zich comfortabel voelt bij de bijdrage die hij levert, goed op de hoogte is van de positionering en ondersteund wordt waar nodig. Want tussen het hebben van kennis en het overbrengen van deze kennis zit een groot verschil. Dit is echter niets wat goede begeleiding niet op kan lossen. En valt er dan onverhoopt iemand weg, dan kan een ander zijn plek invullen zonder dat het merk geschaad wordt. Zeg nou zelf, wij hebben er toch ook geen last van dat Marcel Veenendaal Tim Akkerman heeft vervangen in Di-rect. Jamie, Spike en Bas waren samen immers een sterk genoeg merk om die wisseling op te vangen. Hoe pakt jouw organisatie dit aan? Lijk je op Coldplay of Di-rect?